Zespół Zinnera jako przyczyna niepłodności męskiej

Zespół Zinnera to rzadka, wada wrodzona (opisano dotychczas około 100 przypadków) dotycząca układu moczowo-płciowego u mężczyzn, a opisana po raz pierwszy w 1914 roku przez Zinnera.

Obejmuje ona anomalie w zakresie przewodu Wolffa, a konkretnie agenezję nerki, występowanie zwężenia przewodu wytryskowego, oraz ektopowe ujście moczowodu w części sterczowej cewki moczowej lub pęcherzyku nasiennym. Stan taki jest spowodowany zaburzeniem formowania części dystalnej przewodu śródnercza. Najczęściej Zespół Zinnera współwystępuje z torbielą pęcherzyka nasiennego.

Anomalia ta wykrywana jest zwykle kiedy pacjent ma 20-40 lat, a powodem zgłoszenia się do lekarza jest dysuria (bolesne oddawanie moczu), zaburzenia w częstości oddawania moczu, bolesne ejakulacje (ze względu na wzrost ciśnienia wewnątrz dróg wyprowadzających nasienie powodowany przez cystę), ból w kroczu czy zapalenie najądrzy. Rozwija się także oligozoospermia, a nawet azoospermia (brak plemników w ejakulacie). Dlatego często Zespół Zinnera jest wykrywany dopiero kiedy para zgłasza się z powodu problemów z płodnością.

W potwierdzeniu tego zespołu najlepiej sprawdza się diagnostyka obrazowa (szczególnie MRI). Leczenie polega między innymi na chirurgicznym usunięciu cysty pęcherzyka nasiennego (stosuje się między innymi metody laparoskopowe, ale też podejście przezcewkowe), co często powoduje usunięcie niedrożności dróg wyprowadzających nasienie i odzyskanie płodności.

„Odpowiednikiem” Zespołu Zinnera u kobiet jest Zespół Mayera-Rokitansky’ego-Kustera-Hausera.

Opracowanie: Eliza Filipiak (dr n. med.)